O’nun ülkesi Gülistan...

• Bir kadınla, kızkardeşle bir ülkeyle nasıl bağ kurulacaksa öyle kurdu ve korudu bu bağı. Öyle değerli, her bedeli, fedakarlığı hak eden bir ülke ve Gülistan...

İçinden geçtiğimiz bu zamana dair bir şeyler yazmaya karar vermiştim. İçimden geçenleri... Bir efsanenin bize kattığı anlamı, tüm güzelliklerin toplamı ve en güzel yansıyan yanımızı yazacaktım. Şimdi o kadar çok konuşan var ki hem de yalan yanlış. Bu konuşanlara cevap hakkımı bir dahaki yazıya saklayarak, anlatılmayı, anılmayı hak eden birini yazacağım. İnançlı, 52 yıllık mücadelenin yarattığı değerlere bağlı, barış ve kardeşlik zamanlarının inşa edilmesine büyük emek harcayan, bedel ödeyen, özgürlüğe tutkulu birini yazacağım....

‘Roj wê bê!’ Öfkesini, intikam hırsını, geleceğe dair tüm beklentilerini şu kısacık cümleye sığdıran o kadar çok insan var ki? O kadar çok acı biriktirmiş, keder ile yoğrulmuş ‘ama zamanı değil’ diyerek önüne, zamanın yüklediği sorumluluklara, onu bekleyen görevlere yönelenler o kadar çok ki... Ödediği bedellere bağlılık sözüyle yaşayan, yitirdiklerinin yarım bıraktıklarına, zamansız gidenlerin hayallerini hak ettiği yere nefesi yettiğince taşımaya söz vermiş... Ne çok borçluyuz onlara değil mi? Yaşadığımız hayatı, onuru, insan kalmayı başarmayı en çok da böyle yaşayanlara, mücadele edenlere borçluyuz. Bu sözü dilinden düşürmeyen, fırsat buldukça kendisine ait tüm mekanlara yazan, içine attıklarını, ertelediği her ne varsa bu sözle hatırlatan birini tanıdım. Hiç kimseye kötü bir söz etmeyen, öfkesini, acısını dile getirmekten imtina eden, hem kendisi hem de söz verdikleri yerine çalışan, yola devam eden. Bu bağlılık sözleşmesi nihai amaca ulaşana dek erteletiyor birçok şeyi. Yası bile, bir siyah kahrı... Dağların Dervişi (Atakan Mahir) hepimizin de bu yanına tercüman olan bir cümle kurmuştu zamanında: “Bazen bize soruyorlar, bu kadar şehit var, nasıl yaşıyorsunuz? Oturup düşünemiyoruz onun için. Oturup düşündüğümüzde, anlattığımızda yapamıyoruz. Yürümüyor yaşam o noktadan sonra; kalp, beyin kaldırmıyor.”

İçindeki ‘siyah kahırdan’ dökülen, ona da tercüman olan ve usta sanatçı Aram Tigran’ın seslendirdiği şu dizeleri kendisine ayırdığı zamana bir ağıt gibi yakan birini tanıdım: “Hêviya min nema di jînê de/Bêkes mame di vê dinê de/Gula dilê min çilmisî/Qe şîn nabe ji îro pê de/Birîn kûr e cebar nabe/Bi dermanan rehet nabe/Heyfa min tê li wê heyfê/Ku li mirinê çare nabe.”

Solunca kalbin gülü cansuyu vermek, hep yaşasın diye beslemek lazım. Hem kendi Gül’ünü hem de yitirilen tüm Gül’leri yaşatmak, hep hatırlansınlar diye üzerine düşen sorumlulukları misliyle yerine getirmeye çalışan birini tanıdım. “Rojava saldırı altında, zulüm var, protesto gösterisi var, örgütlenme çalışması var. Şimdi ses çıkarma zamanı. Durup acıma gömülme zamanı değil” diyen birini tanıdım.

Bizim Gulê’nin abisi, Mustafa abiyi tanıdım.

Gülistan’ın vurulduğu yere, yürüdüğü sokaklardan geçmeye, çalışma arkadaşlarına başsağlığı dilemeye, bir zamanlar Gülistan ile buluşma fırsatını bulduğu, birazcık anı biriktirdiği kente gidecekti. Bunu yerine getirmesi gereken bir görev ve sorumluluk olarak anlatmıştı. Gülistan’a olan özlemine teselli olabilen o birkaç anı yeniden yaşamanın belki de tek lüksünü tanıyacaktı kendisine de. Geçen sonbahar planladığı bu gezisini, yine yapılacak olan işlerden dolayı ertelemiş, bu sonbaharı bekliyordu.

Bir kadınla, kızkardeşle bir ülkeyle nasıl bağ kurulacaksa öyle kurdu ve korudu bu bağı. Öyle değerli, her bedeli, fedakarlığı hak eden bir ülke ve Gülistan...

O geç kaldı birçok şeye, ama ona da geç kalan bir barış ve özgürlük var. Geride kalan milyonlara yetişsin diye tüm telaş, zamanı heba etmeme kaygısı. Tıpkı Mustafa abinin de inandığı ve savunduğu gibi. Zamanı şimdi, ben ve hepimiz, herkes gereken ne ise yapacak.

Şimdi yasını tutabilirsin Mustafa abi. Gülistan’a dair merak ettiğin her ne varsa artık o anlatır sana. En sevdiği türküyü, rengi, en çok kullandığı sözü, hayallerini...

Minnetle, saygıyla...

Uğurlar olsun Mustafa abi...