Ceviz çuvalına sığmayan hikâye

• Türk devletinin baskıları sonucu 1990’larda Dîlok’a göç etmek zorunda kalan Kürtlerin sayısı oldukça fazla. Genellikle yoksul olan ve geldikleri kentte yaşama tutunmaya çalışanlar, emek sömürüsünün her türlüsünü yaşıyor. Kalabalık ailelerin neredeyse tümü kadın, çocuk ve yaşlılar da dahil olmak üzere çalışmak zorunda kalıyor.  

Sêrt’in (Siirt) Berwarî (Pervari) ilçesinde köy yakmaları nedeniyle köyleri boşaltılan ve 1990’lı yıllarda ailesiyle Dîlok’a göç etmek zorunda kalan Cevahir Avcı da 30 yıldır emek sömürüsü yaşayanlardan biri. Jinnews muhabiri Habibe Eren, ceviz kırarak geçimini sağlayan Cevahir Avcı’nın hikayesini yazdı. 

10 çocuk annesi Avcı, “Tutuklama da yoksulluk da açlık da gördük. Hiçbir sosyal güvencemiz yok. Bu şehirlerde perişanız, çocuklarım da atık kâğıt topluyor. Torunum ameliyat olacak, zor ama bu kış koşullarında çalışmak zorunda kalıyorum. Mide ve yüksek tansiyon hastalığım var. Sabah akşam hastayım” sözleriyle yaşadığı zorlukları anlattı.

 

 

Çuval başı 45 TL alıyor

15 yıl fıstık kırdığını ardından fıstıkta makineleşmeye gidilince ceviz kırmaya başladığını Avcı, çuval başı 45 TL alıyor.

Günde en fazla 1- 2 çuval ceviz kırabildiklerini aktaran Avcı, “Kışın soğukta zor oluyor. Bir de kırdığımız cevizleri beş çeşit olacak şekilde ayırıyoruz. Yanlış olmaması gerekiyor, eksik olunca hakkımız verilmiyor. Bir çuvalı ancak 7-8 saatte kırabiliyoruz. Sabah başlıyoruz kırmaya akşama kadar ancak bitiyor. Zor bir iş. Bazen şaşırıyorsun ayırana kadar. Bir engelli çocuğum var. Eşimle birlikte ceviz kırarak destek olmaya çalışıyoruz. Eşim inşaatçıydı, şimdi artık yapamıyor yaşından dolayı iş de verilmiyor. Ne maaşımız ne emeklimiz var. Evde doğru düzgün bir geliri olan yok” ifadelerini kullandı.

Sürekli çalıştı

“’Kızın okuyor sana bakabilir’ dediler. Kızım kendine zor bakıyor, geçinemiyor, bize nasıl bakacak?” diyen Avcı bu zamana kadar hiç tatile gidemedi ve Dîlok’u gezemedi.

“İşimiz bu. Sürekli çalışmak zorundayız. Bugüne kadar ne bir keyif ne bir gezme gördüm. Hep zulüm, hastalık ve dert içindeyiz. Hep perişanlık yaşıyoruz.” DÎLOK