Kanser dumanında yanan sonsuz ateş

• Ana akıma kafa tutan, punk'tan ilham alan ve folk’un elitizmine başkaldıran anti-folk sahnesi, aradan geçen onlarca yıla rağmen genç kalmayı başarıyor. 

Far Out'tan Ben Forrest, bu direniş müziğinin hikayesini hatırlattı. Müzikte tür kavramı uzun zamandır sınırlarını kaybetmiş durumda. Bir zamanlar plak dükkânlarında düzen sağlamak için kullanılan tür isimleri, bugün sanatçılar kadar çeşitli ve belirsiz hale geldi. ‘Anti-folk’ da bu türlerden biri: 1980'lerin ortasında doğan ve 2000’lerde yeniden alevlenen bu sahne, bugün bile birçoklarına “Anti-folk tam olarak nedir?” sorusunu sorduruyor.

İlk bakışta geleneksel folk müziğe karşı bir başkaldırı gibi görünse de anti-folk sanatçıları aslında Bob Dylan ve Woody Guthrie gibi devlerin izinden gelen isimlerdi. New York'un Greenwich Village’ında, ana akım folk kulüplerinden dışlanmalarıyla birlikte farklı bir yol aramaya başladılar.

Bu yeni yol; punk sahnesinden aldığı "her şey serbest" ruhunu, toplumsal hicivle ve folk teknikleriyle birleştiren, özgün ve bağımsız bir müzik anlayışıydı. Türün ilk yuvası The Fort, New York Folk Festivali’ne inat "New York Anti-folk Festivali"ni ilan ederek adını duyurdu. Ne var ki mekân, 1985'te NYPD tarafından kapatıldı.

Yılmadılar. 1993’te SideWalk Cafe sahneyi yeniden ayağa kaldırdı. Burada yetişen yeni kuşak —Regina Spektor, The Moldy Peaches ve Jeffrey Lewis gibi isimlerle— anti-folk'u New York’un dışına, dünya sahnesine taşıdı. Beck gibi sanatçılar, anti-folk kökenlerini ana akım başarıyla buluşturdu.

Her şeye rağmen anti-folk, daima bağımsız ruhunu korudu. Jeffrey Lewis’in deyimiyle, "Kanser dumanı arasında sonsuza dek yanan bir ateş" gibi, anti-folk sorulmaya devam eden bir sorunun cevabı oldu; gerçekten özgür müzik mümkün mü?

SideWalk Cafe 2019’da kapılarını kapasa da, dünya çapında birçok genç müzisyen, anti-folk'un ‘kendin yap’ ruhuyla kendi sahnesini kurmaya devam ediyor. NEW YORK