Anadil en güzel müziktir

Nujin ve Nupelda kardeşler Hamburg’da yaşayan Batmanlı bir ailenin çocukları. Daha 10 yaşındayken anneleri Emine Turhal onları ellerinden tutup, Hamburg Demokratik Kürt Toplum Merkezi’nin Kültür komisyonu kültürel çalışmalarında yer alması için getirmişti.

17 yaşındaki Nujin ve Nupelda kardeşler yapılan tüm etkinliklerde gitarlarıyla sahne alıyor ve şarkılar söylüyorlar. 

Anne Emine Turhal, çocuklarındaki müzik yeteneğini keşfettikten sonra kültürel değerlerini sahiplenmeleri için onları derneğe yönlendirdiğini söylüyor.

Çocuklarla Kürtçe konuşun...

“Daha küçük yaştayken Nujin ile Nupelda’daki yetenekleri keşfettim. Kürt kültürüne ve sanatına katkıları olsun diye derneğe götürdükten sonra orası adeta onların ikinci evi oldu’’ diyen Anne Turhal, kızlarının Kürt kültürüyle büyümeleri için elimden gelen tüm çabayı sarf ettiğini anlatıyor. 

Anne ve babaların çocuklarıyla Kürtçe konuşması gerektiğini söyleyen Anne Turhal, ‘’Onlar benim kanatsız meleklerim. Gece ve etkinliklerde onları dinledikçe gurur duyuyorum. Ailelerden ricam ev ortamında çocuklarıyla Kürtçe konuşsunlar. Kürtçe bizim ana dilimiz ve güzeliğimiz. Herkesin bu güzeliklere sahip çıkması gerekiyor. Ki dilimi, gelenek ve göreneklerimizi, sanatımızı gelecek kuşaklara taşıyabilelim” diyor.

 

Hayatı muzik

Nujin müziğe ve anadile tutkun genç bir sanatçı. “Kendimizi bildik bileli müzikle uğraşıyoruz’’ diyen Nujin muzik serüvenini şöyle anlattı: ‘’Tabii ki ilk temel bilgilerimizi Hamburg Demokratik Kürt Kültür Merkezi’nin bünyesindeki kültür komisyonu çalışmalarından aldık. Burada herkes sesimizin çok güzel olduğunu ve gelecek için güzel çalışmalar yapabileceğimizi söylüyordu. Bir yandan okulumuzu okurken, diğer yandan da müzik çalışmalarımızı aksatmadan devam ettiriyorduk. Müzik çalışmaları yanısıra gitar kursuna giderek çalışmalarımızı ilerlettik. Dernek bünyesinde aldığımız bu motivasyonun dışında, annemiz bize çok büyük destek sundu. Küçük yaşta elimizden tutup bizi kendi gerçekliğimizle tanıştırdı.

Ülkemizden uzak bir yerde doğmuş olsak da her zaman burada olup biten olayları yakından takip ediyoruz. Savaşın ve acının ne olduğunu bilmek için ille de orada yaşamak gerekmiyor. Bu uğurda aile olarak bizlerde kendi payımıza düşenden fazlasını aldık. Müzikle bir nevi kendimizi iyileştiriyoruz aslında. En mutlu olduğumuz an müzikle uğraştığımız anlar oluyor. Yapılan tüm etkinliklerde bizleri davet ediyorlar. Bizde dilimiz döndüğünce müziğimizle halkımızın sevincine ve özlemlerine ortak oluyoruz. En mutlu olduğumuz anlar dinleti sırasında insanların bize eşlik etmesi. Bu bizi hem sevindiriyor, hemde motive ediyor. 

Yaraları muzik iyileştiriyor

Ana dilimizin yanısıra Almanca, Türkçe ve İngilizce şarkılarda söylüyoruz. Tüm kültürlerin kardeş olduğuna inanıyoruz. Savaşı insanlar çıkarıyor, ama yaralarını müzik iyileştiriyor. Evde hep Kürtçe konuşuyoruz. Annem bu konuda oldukça radikal birisi. Annem kulaklarımıza ilk ezgileri ana dilimizle söylemeseydi belkide bu kadar yetenekli olamazdık. Belki ana dilimize yabancılık çekerdik. Annem ve Anneannem her gece bize Kürtçe hikayeler anlatıyor. Burada dinlediklerimizi veya anladıklarımızı daha sonra arkadaşlarımızla paylaşıyoruz.’’

Nupelda ise tıpkı kardeşi Nujin gibi düşünüyor ve anlatıyor: “Müziksiz bir hayatı düşünemiyoruz. Müziğin yanı sıra okulumuzu da aksatmıyoruz. çünkü toplumumuzun okuyan insana da ihtiyacı var. Avrupa’da yaşayan ailelerden ricamız anadillerini bir zenginlik, bir güzellik olarak bilmeleri ve bunu çocuklarıyla paylaşmaları. Ana diliyle konuşan çocukların derslerinde daha başarılı olduğunu öğretmenimiz bize söylemişti.

Kültürümüzün ve sanatımızın yaşatılması için en büyük görev annelere düşüyor. Anadilini bilmeyen bir çok arkadaşımız var mesela. Bizler bunlarla iletişim kurmada zorluk çekiyoruz. Anadilimizden başka yaşadığımız ülkeninde dilini iyi bilmek gerekiyor. Bizler bir gün özgür olursak ve bir ülkemiz olursa müzik çalışmamızı kendi ülkemizde yapmak isteriz.’’

M. ZAHİT EKİNCİ/HAMBURG