Anayurdun savunucularına minnet

• Muhteşem zaferin koşucularından, sırrın yılmaz taşıyıcılarındandı Xelil Jêhat da. Devrimciliğe ilk adım atarken de, yaralı yoldaşına nefes olmaya koşarken de ikirciksizdi. Bir nesile yetecek kadar erdem biriktirdi kısa ömründe. Sözün ve sırrın gerekliklerine göre yaşadı. Doğruluğu cesaretinin dayanağı yaptı. Yurtsuzluğa öfkesi büyüktü.
• Sevginin ömrü hatırlamak kadardır. Bunu öğrendik uğurladığımız her bir savaşçının ardından. Hatırlamak acıtır elbet. Ama olsundu; vicdan sahibi olmaya işarettir. Unutmak ise hiçlik ve boşluktur, kendine yabancılaşmaktır. Xelil Jêhat şahsında özgür Kürdistan uğruna sömürgeciye geçit vermeyen tüm savaşçıların anısına, minnetle...

OMEDYA WELAT

Başarılı bir tepe baskını sonrası vuruluyor savaşçı. Yüzündeki tebessüm ile uzanıyor Ağustos'un ısıttığı toprağa. Yüreği çarpmaya devam ediyor bir süre. O kısacık aralıkta neyi, kimi anımsamıştı, kim bilir? Çatışma esnasında değil, çatışma bitiminde, yaralı kadın yoldaşını kurtarmak için ikinci kez tepeye yöneldiğinde vurulmuştu.  

Bir taşın dibine sinmiş sömürge askeri korkuyla tetiğe basmıştı. Ve sonra hayretle sayıklamıştı içinden: 'Bu ne korkusuzluktu böyle? Hazır yenginin sevincini yaşamak ve kaçıp gitmek varken başka birini kurtarmak uğruna, yeniden çatışma alanına geri dönmek de neyin nesiydi?'

Birazdan kopacak kızılca kıyamete yürümüşlerdi. Dakikalarca süren çatışmada yüzlerce mermi havada uçuşmuş, bombalar patlamış, kesif barut kokusuna bürünmüştü her yer. Sömürgeci ile yüzleşme anıydı. Yaprağın kımıldamadığı Ağustos'un o dayanılmaz sıcağında sömürgeciyi gafil avlamıştı küçük savaşçı grubu.

Bir tufan kopmuştu Şehit Remzi Tepesi’nde, bir zafer doğmuştu toprağa düşen savaşçının bedeninden. Toprağın anası Gaia’ya emanetti artık. Azraile soyunmuş kötülüğü yenmişti ya, şimdi can verdiği yoldaşının kollarında sonsuz uykuya çekilebilirdi huzurla.