Savaş ekonomisi

• Türkiye yıllardır, savaş ekonomisi ile yürüyor. Önceleri daha çok akbaba gibi davranıyordu. Çevresindeki savaşların yıkımından çıkan ne varsa, sofrasındaki talana katıyordu. Sonra Suriye’de olduğu gibi mehter marşlarıyla dahil olduğunda, yine ‘aç bir çocuk’ gibi besliyordu savaş ekonomisini.

Yeni bir şey değil bu. Türkiye yıllardır, savaş ekonomisi ile yürüyor. İki türlü yürüyen bir ekonomi bu esas olarak. Önceleri daha çok akbaba gibi davranıyordu. Çevresindeki savaşların yıkımından çıkan, kalan, kaçırılan ne varsa, sofrasındaki talana katıyordu. Irak’ta doğrudan dahil olma hevesi kursakta kalmasına rağmen, geriye kendisine ne kaldıysa onu, büyük bir keyifle sömürdü. Savaşla yıkılan, iyi kötü komşu ülke ekonomisinden geride kalan ne varsa, orada ki halkların kursağından çok, akbabanın boğazındaydı. Ne koparabilirse, ne kalmışsa işte…

-Bu benzetme nedeniyle Akbaba kuşlarından özür dileyerek-

Bu akbaba hali, sadece fiili ve doğrudan müdahalelerle de olmadı. Ambargo uygulanan İran’ın, akbaba komşusu, bazen timsah göz yaşları içinde, bu ambargodan sızlansa da telaşlı bir sevinç içerisinde yedikçe yedi, bu ambargo karını. Devlet bankasının bile ABD’de yargılanıp, hüküm yediği, bu karlı iş, yıllarca akbabayı besledi. Başından tırnak aralarına kadar, herkesin, günahı kadar, yararlandığı bu savaş ekonomisi, hala devam ediyor, artık doyuramasa da akbabayı…

Suriye’deki savaşa önce, sözde gizlice, sonra açıkça ve mehter marşlarıyla dahil olduğunda, yine ‘aç bir çocuk’ gibi besliyordu savaş ekonomisini. Bu yanlış anlaşılmasın, bu beslenme diyetinde esas amaç, Türkiye’nin ekonomisi değil, paydaşların mutlu olması halidir. Yani genel sayılara göre ekonomi büyümeyebilir hatta çöküş alarmları bile verebilir ama esas ölçü, onların ne kadar kanlı et parçasını yutabilmeleridir.

-‘Onlar’ burada biraz daha değişime uğramış akbabadır. Gözleri daha aç, beslenmesi daha güç, her parçaya daha muhtaç ve kendini canlı parçadan da koparabileceği kanaati ile bin atlı gibi şen… 

Bu, aşk ile Libyalara kadar uzanan ekonominin, yatırım kolu, her parça kopardığında, bunun verdiği ağırlıkla, daha da çukura yuvarlansa da buna çok ehemmiyet vermez. Çünkü ‘savaş ekonomisi’ payı artıkça artıyordur.

-‘Aşk’ kelimesini kullandığım için çok çok özür diyerek-

Savaş ekonomisinin yeni başlayan diyebileceğimiz diğer tarafı ise savaş araçlarını da hızla ve daha önemlisi, çok karla üretmeye başlamalıdır. İHA’lar, tanklar ve öldürmek için ne işe yarıyorsa işte ve de taşeron olarak ne üretilebiliyorsa nihayetinde Bursa’nın, Konya’nın yan sanayisinde, bu daha da besliyor savaş ekonomisi ağalarını. Mutlaka savaş olması da gerekmiyor, varmış ya da olacakmış gibi olması da yeterli…

Söz konusu savaş ekonomisi ise gerisi teferruat zaten…