Sibel Şahin
- Islahiyeli depremzede Sibel Şahin, “Benim o gün yaşadığım acı hiçbir zaman geçmeyecek. Gözümün önünde 19 yaşında genç bir çocuk öldü, geçer mi bu? Kimse uğramadı buraya iki gün boyunca. Kendi imkanlarımızla yaşadık" dedi.
Mereş merkezli 6 Şubat’ta meydana gelen depremlerin bilançosu ağır. Özellikle Dîlok’un (Antep) ilçelerinde depremin yarattığı yıkım daha fazla. Dîlok’un İslahiye ilçesine bağlı Boğaziçi Mahallesi’nde (Cevizlidere) halk kendi imkanlarıyla enkazlardan çıkarken, dayanışma sonucu yapılan yardımlarla soğuktan korunmaya çalışılıyor. 21 hanenin bulunduğu Boğaziçi Mahallesi’nde 2 kişi yaşamını yitirdi. Mahallede evlerin tamamı yıkılırken, dağlardan düşen kayalar ise yolları ve mezarlıkları tahrip etti.
60 yıllık emeği gitti
Çadırları kendi imkanlarıyla yaptıklarını söyleyen depremzedelerden Sibel Şahin, devlet olmadığı için kendi başlarına çadırlarını yaptıklarını belirtti. Şahin, “Eşim ne bulduysa onunla çadır yapmaya çalıştı. 4 aylık bebeğim var ve sığınmak zorunda kaldım. Çadır istememize rağmen gelmedi. 60 yıllık emeğimiz bir anda gitti. Ben evimi bu halde görmek istemiyorum, sürekli ağlıyorum. Yapacak çok şey var ama yapan yok. Buraya hiçbir şey gelmiyor. İlk gün askeriye yanımızdan geçti bizi soran bile olmadı” dedi.
Dilenerek çadır almış
“Bütün cenazelerimizi çıkardık, kendi başımıza gömdük, yaralarımızı kendimiz sardık, neden” diye soran Sibel Şahin şunları belirtti: “Diğer köylere yardım yapılıyor, muhtar var diyorlar. Bizde muhtar görünmüyor. Yetkililerden gelen kimse yok, askeriyeyi geçtik muhtarımız bile yok. Ben dilenerek, ağlayarak çadır aldım. Kimsenin çadırı yok, alan kendi imkanlarıyla alıyor. Çadır yaptık ama çocuklarım hala ağlıyor ve korkuyorlar. Halkın getirdikleriyle yetiniyoruz. Yıkılmış eve girerek tuvalet ihtiyacımızı karşılıyoruz. 4 aylık bebeğime banyo yaptıramıyorum, hava soğuk nasıl yaptırayım.”
Komşumu alıp ahıra attılar
Köyde bulunan konteynerleri halkın kendi imkanlarıyla aldığına dikkat çeken Şahin, “Geçmeyecek, benim yaşadığım o günkü acı hiçbir zaman geçmeyecek. Bir yılda bitireceğiz diyorlar, ama bu acılar geçecek mi? Geçmiyor. 19 yaşında gözümün önünde genç bir çocuk öldü geçer mi bu? Komşumu alıp ahırın içine attılar neden, niye yaptılar? Kimse uğramadı buraya bir iki gün boyunca. Kendi imkanlarımızla yaşadık. 112’yi arıyorum ‘neresi’ diyorlar. Ya nasıl neresi deprem bölgesi. 4 aylık kızım açlıktan ölecekti gidip o enkazın altında mamasını almak zorunda kaldım. Karı eritip su yaptım. Milletin yardımının dışında yardım yok.”
DİLAN BABAT/JINNEWS-DÎLOK
