77 yıllık ömür mücadele ile geçti

• İne Akgün, ömrü yettiğince mücadele edeceğini söyledi. 77 yaşında yaşama gözlerini yumduğunda geride barışa adanmış bir ömür, zorluklara rağmen pes etmeyen bir kadın duruşu ve mücadeleyi miras bıraktı.

SEMRA TURAN-DELAL AKYÜZ / MA-İZMİR

İzmir’de yıllarca savaşa karşı barış mücadelesi veren İne Akgün, 28 Nisan'da yaşadığı sağlık sorunları nedeniyle 77 yaşında yaşama gözlerini kapadı. Menderes ilçesinde toprağa verilen Akgün, ömrünü adadığı barışı görmeden göçerken, arkasında büyük bir mücadele mirası bıraktı. 

Eşi cezaevinde yaşamını yitirdi

Mardin'in Ömerli ilçesi Fafe köyünde dünyaya gelen ve burada büyüyen Akgün, 1973 yılında yakını olan Necip Akgün ile evlendi. Yaşadıkları ekonomik sorunlardan kaynaklı bir süre sonra ailesiyle İzmir'in Kadifekale ilçesine göç etmek zorunda kalan Akgün'ün eşi 1992 yılında "Örgüt üyesi" iddiasıyla gözaltına alındıktan sonra tutuklanarak, Buca Cezaevi'ne konuldu. Gözaltında 13 gün işkence gören Akgün'e, yargılama sonucu 12 yıl 8 ay hapis cezası verildi. İki yıl sonra Buca Cezaevi'nden sırasıyla Çankırı ve Aydın'a sevk edilen Akgün, gördüğü işkenceden dolayı akciğer kanserine yakalandı ve 1999 yılında tutulduğu Aydın Cezaevi'nde yaşamını yitirdi.

‘Mücadele beni dinç tutuyor’ 

İne Akgün eşinin tutuklanmasının ardından nerede bir eylem, hak ihlali varsa en ön saflarda yerini aldı. Eşinin yaşamını yitirdiği 1999'da kurulan Barış Anneleri İnisiyatifi'nin kurucularından oldu ve barış mücadelesinin simge isimleri arasında yer aldı. Savaşa karşı Bakurê Kurdistan sınırda canlı kalkın ve çadır eylemlerine katıldı. Çocuğu olmayan Akgün, 77 yıllık yaşamı boyunca tek başına ayakta kalarak, tüm çocuklara savaşsız, şiddetsiz bir ülke bırakmak için direndi. 2015 yılında verdiği bir röportajda ömrü yettiğince mücadeleyi sürdüreceğini belirten Akgün,"Evde oturamıyorum bir direniş, bir eylem olsa orada ilk ben olmak istiyorum. Mücadele içinde olmak beni dinç tutuyor" demişti.

Akgün'ün mücadele dolu yaşamını kardeşi, yol arkadaşı ve yeğeni anlattı.  

Yaşamı mücadele ile geçti

Ablasının zor ve mücadele dolu bir yaşamı olduğunu belirten Sevim Sökmen, eşinden sonra mücadeleden geri durmadığını söyledi. Ablasının 4 yıldır sağlık sorunları nedeniyle eylem ve etkinliklerde aktif yer alamadığını, bundan kaynaklı da çok üzüldüğünü ifade eden Sökmen, "Birlikte mücadele yürüttüğü arkadaşlarını çok severdi. Sürekli onlarla birlikte nerde bir eylem, açıklama olsa gitmek isterdi. Tek başına olmasına rağmen hiç birimizin evine gelmek istemezdi. Evinde bile sürekli birlikte yol yürüdüğü arkadaşlarıyla olmak istiyordu. Ablamın hayatı zorluklara karşı direniş ve mücadele ile geçti. Ablamı ayakta tutunda mücadeleydi. Yaşamını yitirmesi hayatımda büyük bir boşluk ve üzüntü oluşturdu" dedi. 

Doğal bir öncüydü

Birlikte Barış Anneleri'nde yıllarca mücadele veren Behiye Yalçın da, Akgün'ü  tanıyıp, birlikte yol yürümenin gururunu yaşadığını  belirterek şunları kaydetti: “İne Anne, hasta olduğunda bile eylem ve açıklamalarımıza gelirdi. Hasta olmasından kaynaklı gelmesini istemezdik ancak o bize, 'Sizinle birlikte mücadelenin içerisinde olduğumda hastalığımı unutuyorum. Mücadele beni iyileştiriyor' diyordu. Bütün yaşamı mücadeleydi. Nerede bir ailenin, annenin başı sıkışsa İne Anne oradaydı, yanlarındaydı. Çok güzel bir arkadaşlığı, yoldaşlığı vardı. Doğal bir öncü misyonu vardı. Her annemiz kıymetlidir. Ama İne Anne'nin yeri başkaydı. Varlığı ve yaşamı bize güç veriyordu.”

Zorluklara rağmen ah demedi

Çocukluğundan beri teyzesiyle birlikte yol arkadaşlığı yapan yeğeni Berfin Ökmen (26) ise, İne Akgün’ün vefatıyla yaşamında büyük bir boşluk oluştuğunu ifade ederek, "Benim için dünyanın en güçlü kadınıydı" dedi. Ökmen şöyle devam etti: Örnek alınabilecek biriydi. Çocukluğum onun yanında geçti. Onun ellerinde büyüdüm. Çocukken cezaevi görüşüne, katıldığı eylemlere birlikte giderdik. Tüm zorluklara rağmen hiç bir zaman ah demedi, boyun eğmedi. Ekonomik olarak da çok zorluk çekti. Teyzem bana, zorlu yaşamında ayakta durmayı öğretti. Mücadeleyi miras bıraktı. Hiçbir zaman vazgeçmedi. Her zaman 'Benim çocuklarım yok, ama bütün Kürdistan'ın çocukları benim çocuklarımdır. Ben onları kendi çocuğummuş gibi bağrıma basıyorum' diyordu. O hepimizin annesiydi."