Paris'ten korku konvoyu geçti!

• Fransa'nın dört bir yanından gelen çeşitli "özgürlük konvoyları" Fransa’nın gündemine oturdu. 12 Şubat Cumartesi günü eylemciler Paris'teki Arc de Triomphe çevresinde toplandı.

Fransa bir hafta boyunca «Özgürlük Konvoyu» nedeni ile teyakkuza geçti. Sadece Paris ve çevresinde 7 bin 200 polis ve jandarma görevlendirilirken, 337 kişi para cezasına çarptırıldı ve 14 kişi tutuklandı. Metroların, otoyolların, sokakların geçtiğimiz Cumartesi saatlerce bloke olduğu, ülkenin olağanüstü hal koşullarına taşındığı bu sürecin nedenleri neydi?

Kanada'da aynı içerikte örgütlenen ve pandemi kısıtlamalarına karşı geliştirilen eylemden etkilenip aynı taleple Fransa'nın dört bir yanından gelen çeşitli "özgürlük konvoyları" Fransa’nın gündemine oturdu. Valiliklerin gösterileri yasaklamasına rağmen, 12 Şubat Cumartesi günü eylemciler Paris'teki Arc de Triomphe çevresinde toplandı. Günlerce her yola dikilen polis, jandarma ve zırhlı araçlara rağmen Paris’e ulaşan eylemcilere silah dahi çekildi. Tüm engellemelere karşı yüzlerce araba, karavan ve motosiklet, Paris'in ünlü caddesi Champs-Élysées bölgesinde eylem gerçekleştirerek Fransa’nın güvenlik duvarını yıktı.

En çok merak edilen ise "özgürlük konvoylarına" katılan göstericilerin profilinin Sarı Yeleklilere benzerlik içerip içermediği konusuydu!

Sarı Yelekliler ile karşılaştırılabilir unsurlar var elbette. Sarı Yelekliler gibi sosyal ağlar üzerinden şekillenen bu hareketin tetiklenmesi, hiçbir siyasi ya da sendikal örgütlenmenin bu gösterilere katılım çağrısında bulunmamış olması iki hareketi ortaklaştıran temel özellik gibi gözüküyor. Diğer taraftan ulusal düzeyde bu gösterilere katılım çağrısı yapan büyük siyasi ya da sendikal organizasyonlar yok. Yerel olarak, mevcut örgütlenmeler ile ilişkiler de gözükmüyor. Tıpkı Sarı Yelekliler gibi hafta içi yerelde Cumartesi ise Paris’te olmak istediler. İddialar bu eylemi «sağcılar örgütledi» tezinin aksine siyasi ve ideolojik mozaik, göstericilerin çeşitliliği, sosyolojik ve kuşaksal her açıdan bir çeşitlilik eylem alanlarına yansıdı. Yoksul emekçi kesimlerden çok biraz şaşırtıcı olabilen orta-sınıftan katılımın yüksekliği eylemi bir yanı ile de Sarı Yeleklilerden farklılaştırıyor. Eylemcilerin yaptığı açıklamalar, basına yansıyan profillere baktığımızda özellikle politikacılarla ilişkiler noktasında bir bağın olmadığı, çoğunluğunun seçimlerde çekimser kalan kişilerdir oluştuğu görülüyor. Bu Fransa’da daha da yaygınlaşan bir durum olarak karşımıza çıkıyor. Boş oy kullanma eğiliminde olan bu eylemcilerin mevcut kurumlara, özellikle de politikacılara benzeyen her şeye karşı bir tutum içerisinde oldukları basına yansıdı. Yaptıkları açıklamalarda artık istemedikleri politikalara, beklentilerini karşılamayan partilere meşruiyet kazandırmak istemediklerini belirtiyorlar. Bu bağlamda bu gösterileri durdurmanın ve bunlara katılanları eve dönmeye ikna etmenin son derece zor olduğu bilen hükümet, yeni bir eylem dalgasının olmaması, toplumda destek almamaları için olağanüstü-hal koşullarına geçmeyi seçti.

Nisan ayında gerçekleşecek olan Cumhurbaşkanlığı seçimleri arifesinde böylesi bir eylemin örgütlenmesi, bunun yaygınlaşması ihtimali başta hükümeti gerdi. Aynı şekilde sağ ve sol yelpazeden bağımsız oluşan bu hareket, diğer siyasi partiler tarafından da ilgi odağı olamadı. Çünkü hareketin çıkış noktasında tüm bu siyasi kesimlere karşı bir beklentisizliğin olduğu daha eylemin başlangıç noktasında katılımcıların açıklamalarına yansıyordu. Seçim öncesi ülkede enflasyon ve bütçe açığının son 14 yılın en yüksek düzeyini gösterip tavan yaptığı, asgari yaşam koşullarının giderek dibe vurduğu ülkede hem pandemi önlemleri kapsamında geliştirilen yasaklar hem de tüm yaşananlara karşı biriken öfkeye bu eylemin kıvılcım olma ihtimalinden korkan tüm kesimler eyleme karşı gardını almış oldu. Paris’in birkaç günlüğüne savaş koşullarına geçirildiği bir süreç geride kalırken, eylemciler,  tüm baskılar ve yasakların delinebileceğini bir kez daha gösterdi!